Emancipatiemonitor 2016
Zo, en dan hebben we hem voor dit jaar weer gehad. Een artikeltje in de krant en een item in Nieuwsuur en dat was het dan. Weer een jaar wachten op de volgende emancipatie monitor. Je vraagt je af waarom, want die van vorig jaar en de jaren daarvoor leek sprekend op die van dit jaar. Vrouwen werken nog steeds minder dan mannen en als ze al werken, dan werken ze parttime. De zorgtaken komen nog steeds op het bord van de vrouw, terwijl de man ook nadat hij vader is geworden fulltime blijft werken. Zodra er kinderen zijn wordt er tussen het ontbijt en de koffie gevraagd hoeveel uren de moeder minder gaat werken. Gelijk zorgtaken delen is geen item. Enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk, ik hoor de geëmancipeerde mannen al morren!
In een tijd dat vier van de tien huwelijken eindigen in een scheiding is het niet handig als vrouwen niet financieel zelfstandig zijn. Na een scheiding blijft de vrouw vaak met de kinderen achter en veel van hen eindigen bij de voedselbank. Dit moeten we in een welvarend land niet willen.
Natuurlijk is het probleem veel groter dan hier boven omschreven. In een tijd dat vrouwen hoger opgeleid zijn dan mannen, is het onbegrijpelijk dat zij nog steeds minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk. Nog steeds zien we nauwelijks vrouwen in hoge posities in het bedrijfsleven en moeten we het doen met slechts één vrouwelijke fractieleider in de politiek. Je zou verwachten dat er langzaamaan meer vrouwen in deze functies in beeld komen, maar niets daarvan.
In een land waar we terecht dagelijks de discriminatie van minderheden aan de kaak stellen, is het onbegrijpelijk dat de discriminatie van 50% van de bevolking geen item is. Eenmaal per jaar een emancipatiemonitor is een druppel op de gloeiende plaat in een land waar blijf van mijn lijf huizen nog altijd vol zitten, waar eerwraak nog steeds bestaat en waar huiselijk geweld, meestal tegen vrouwen heel gewoon is.
En laten we het maar helemaal niet over de positie van vrouwen elders in de wereld hebben. Vrouwen in oorlogsgebieden, die als oorlogsbuit worden gezien, vrouwen in IS die als slavinnen worden gebruikt, meisjes in Afrika die nog altijd worden besneden of die in India worden verbrand omdat zij hun 40 jaar oudere man ontrouw zouden zijn. Heel af en toe is er een klein berichtje in het nieuws, maar echt boeien doet het ons niet. Onderdrukking van 50% van de wereldbevolking is niet interessant, dat was het niet en dat zal het ook nooit worden. Als je erover begint wordt je al snel door die andere 50% als gefrustreerd en verzuurd afgedaan. Vrouwen zien als een minder soort mensen is zo ingeburgerd in onze samenleving, dat erover praten als snel op gezeur lijkt. Je hoeft maar om je heen te kijken, reclame, televisie, kranten, tijdschriften, youtube filmpjes enz. of je ziet vrouwen neergezet als een wat dommig soort mensen, waarbij het eigenlijk hoofzakelijk om uiterlijk draait. Een beeld dat wij zo gewend zijn, dat zelfs de meeste vrouwen niet beter weten.
En toch blijf ik het vreemd vinden, dat we wel een Zwarte Pietendiscussie voeren, maar geen huissloof discussie. Kunnen we niet beter gewoon een algemeen discriminatie-debat voeren, want is dat nu niet net waar het om gaat? Het feit dat hele grote groepen in onze samenleving en in de hele wereld als minder worden gezien en behandeld? Moeten we niet als deze groepen de handen ineen slaan, zodat er geen sprake meer is van minderheden, maar van een overgrote meerderheid? Laten we hiermee in Nederland beginnen. Misschien dat de emancipatiemonitor dan volgend jaar iets van ontwikkeling laat zien en misschien verandert er dan ook eindelijk eens iets aan de discriminatie van minderheden in dit land, want met Kleur Pieten gaan we dat probleem natuurlijk ook niet oplossen.